بزرگنمايي:

پیام آذری - ابراهیم فیاض عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در گفت‌وگو با خبرنگار گروه دانشگاه ایسکانیوز در خصوص رشد علمی کشور در سال‌های گذشته اظهار کرد: چند سال پیش که نظام علمی کشورمان به شکل مقاله محور رشد کرده بود، فروش پایان نامه در دانشگاه تهران وضعیت فاجعه‌ای داشت و مقالات و پایان‌نامه‌های سطحی خرید و فروش می‌شدند.
برخی از افراد صاحب منصب که مسئولیت داشتند نیز با همین مقالات دکترا و فوق لیسانس گرفتند.
وی افزود: تنها نتیجه‌ای که مقاله محوری به همراه داشت، پوچ شدن دانشگاه‌ها بود. با مقاله‌محوری چرخه علمی در دانشگاه از بین رفت. بیست سال پیش بحث مقالات ISI توسط افراد مشکوکی که هنوز هم مشکوک هستند مطرح شد و نقش وتویی گرفت.
کسانی پیشرفت می‌کردند که مقالات قلابی می‌نوشتند فیاض بیان کرد: بعد از مطرح شدن مقالات ISI دیگر اهمیتی ندارد که چقدر کتاب بنویسید؛ تنها چیزی که باعث ارتقاء می‌شود مقالات ISI است. کسانی برنده بودند و پیشرفت می‌کردند که مقالات قلابی می‌نوشتند. استادی در یک سال دوازده مقاله آی اس آی تقلبی چاپ کرد و استاد تمام شد.
وی عنوان کرد: با آشکار شدن پوچی مقالات، اهمیت آن کمتر شد که نمی‌توان آن را رکود علمی دانست. اهمیت مقالات هنوز کامل از بین نرفته و متاسفانه در برخی مصاحبه‌هایی که در شبکه‌های فارسی زبان مثل شبکه چهار می‌شود، از آی اس آی طرفداری می‌کنند. برخی از دانشگاه‌ها به خصوص در شهرستان‌ها برای نوشتن مقاله آزمایشگاه دارند و کلاس برگزار می‌کنند. حتی برخی شهرها برای تولید مقالات بیشتر با یکدیگر رقابت دارند.
استاد دانشگاه تهران خاطرنشان کرد: مقاله‌محور کردن دانشگاه‌ها نوعی استعمار علمی بود که سبب شد دانشگاه‌های ما مستعمره موسسات حاکمیت سرمایه داری آمریکایی باشند؛ تا همه برای آن‌ها کار کنند و کسانی که پتانسیل بالایی دارند را به آمریکا بکشانند. کار آن‌ها این است که نیروهای مغز جهانی را با استفاده از مقالات آی اس آی جمع کنند. یعنی دانشگاه‌های ما را شناسنایی و با این روش پوچ کردند. اساتید و دانشجویان را به بهانه‌های مختلف جسما و روحا به کشور خود می‌کشانند. تمام این موضوعات باعث شدند تلاش برای ارتقای علمی کشور خودمان اهمیتش را از دست بدهد.
ابراهیم فیاض تصریح کرد: به عنوان مثال دانشگاه‌ شیراز دیگر به سراغ حل مشکلات و پیشرفت استان فارس نمی‌رود؛ بلکه به دنبال این است تعداد مقالات آی اس آی را بالا ببرد تا در رقابت پیروز شود. این مقالات راهی برای شناسایی جوانان نخبه و جذب آن‌ها است. کسانی که مهاجرت کرده‌اند، احساس بردگی می‌کنند اما چون راه برگشتی ندارند؛ مجبورند ادامه دهند. حتی برخی از آنان انگیزه خودکشی پیدا کرده‌اند. چراکه کار استعمارگران نشان دادن سرآب است.
وی اضافه کرد: این مسائل در زمان قبل انقلاب نیز اتفاق می‌افتاد. بعد از جنگ نیز غربزده‌ها دانشگاه‌های ما را غربی کردند و با اجباری کردن مقالات ISI و وتویی کردن نقش آن در زندگی دانشگاهی‌ها، باعث از بین رفتن چرخه علمی دانشگاه‌ها شدند.
اعلام اسم یکی از وزرای اسبق به عنوان متقلب علمی عضو هیئت علمی دانشگاه تهران تشریح کرد: امروز دیگر دانشجویان درس نمی‌خوانند و اساتید حال درس دادن ندارند. تمام دانشگاه‌های ما در یک مشت مقاله پوچ و تقلبی خلاصه شده است. تعداد مقالات تقلبی به قدری زیاد بود که دانشگاه‌های آمریکا گفتند ایرانیان مقالات تقلبی می‌نویسند و اسم یکی از وزرای مشهور دو دولت قبل را به عنوان متقلب اعلام کردند و تمام آبروی ما را بردند.
صنعتی شریف؛ دروازه‌ای برای خروج از کشور فیاض ادامه داد: دانشگاه‌ها باید چرخه علمی درون خود را فعال کنند. آموزش باید به دانشگاه‌ها بازگردد. اینکه دانشگاهی مثل صنعتی شریف برای دانشجویان حکم دروازه‌ای برای رفتن به خارج را دارد، فاجعه است.
شرایط سخت دانشجویان مهاجر ایرانی استاد دانشگاه گفت: من مهاجرت کنندگان زیادی را دیدم که در ابتدا از وضعیت خود تعریف می‌کردند؛ اما اکنون که با آن‌ها خصوصی صحبت می‌کنم، می‌گویند که به دلیل شرایط فعلی تورم که در آمریکا حاکم است، حتی نمی‌توانند فرزندانشان را به دانشگاه بفرستند. این ساختار نظام سرمایه‌داری است.
دانشجویان برای اساتید مقالات ISI می‌نویسند وی تاکید کرد: دانشگاه‌ها برای این که بتوانند پیشرفت علمی داشته باشند، باید آموزش را محور اصلی خود قرار دهند. ارتقای اساتید باید در آموزش باشد. الان اساتید برای یک ترم بیست مقاله در می‌آورند و به دانشجویان دکتری می‌دهند تا بخوانند و برای ISI نویسی مهارت پیدا کنند. اینگونه استادی که مقاله را ندیده استاد تمام می‌شود.
وی افزود: علوم دانشگاهی باید بومی شوند نه اینکه تولیدکننده مقالات ISI برای آمریکا باشند. مثلا دانشگاه تهران باید تمامی مشکلات شهر تهران را مورد برسی قرار دهد. همینطور تمامی شهرها نیز باید به حل مسائل شهر خودشان بپردازند تا رشد علمی عمیق، مستدام و مداوم باشد.
انتهای پیام/